Deze beuk is een curiositeit, een ouderwetse cultivar die eind de negentiende eeuw in Frankrijk gekweekt werd voor het bijzondere, bonte blad. Vroeger heette deze kruising Fagus sylvatica ‘Atropurpurea Roseomarginata’, letterlijk te verstaan als: de bosbeuk met donkerpurper blad met een roze rand. Omdat er wat discussie bestond met andere cultivars, werd deze kruising uiteindelijk tot Fagus sylvatica ‘Purpurea Tricolor’ herdoopt. 

Maar hoe komt dat blad aan die roze rand? Dat legde gids en auteur Bie Wouters bijzonder levendig uit in een artikel uit 2012, het verscheen in het magazine Nervatuur. “Het gaat hier om een tekortkoming, een schoonheidsfout in de structuur van het blad. Het bladgroen vult niet het volledige bladoppervlak zodat de rode opperhuid (epidermis) een flinterdunne zoom vormt rondom het groene blad, een beetje zoals een lichtroze doorschijnende blouse over een donkerder  gekleurd topje wordt gedragen.”

Deze ‘lichtrode’ beuk werd hier geplant rond 1910, toen het arboretum nog een kwekerij was en bonte bomen en struiken erg in trek waren. Hij staat sindsdien statig in de rozentuin, maar er waren al ernstige takbreuken in 2004 en 2006. Het is niet ongewoon dat takken afbreken van oude beuken. Vooral op het einde van warme, broeierige zomerdagen komt het jammerlijke fenomeen voor. Spijt dat hij verdwijnt? Kijk dan bij je volgende bezoek even rond in de buurt van de rode beuk, want vlakbij staat een jong exemplaar. Die groeit er ondertussen al zeventien jaar!